بیش از صد سال است که ابزارهای نوگرایی و مدرنیته وارد زندگی روزمره جامعه ایرانی شده است. اما شاید بتوان گفت با گذشت این همه سال از ورود ابزار نوگرایی، فرهنگ صحیح استفاده از آن در گذر زمان جا مانده است. با آنکه بیشترین زمان عمر ما در فضاهای داخلی بناها سپری می شود و به جرات می توان گفت کیفیت فضای داخلی تأثیر مستقیمی بر نحوه انجام فعالیت­های ما در آن دارد و در عین حال نگرش، احوال و شخصیت ما را تحت تأثیر قرار می­دهد، هنوز آنچنان که باید و شاید به این امر در کشور ما پرداخته نمی شود. طراحی داخلی زندگی همه افراد یک جامعه را تحت تأثیر قرار می­دهد و تأثیرات آن در زندگی به وضوح قابل مشاهده است. ناگفته پیداست که این مقوله نه تنها دربرگیرنده فضای داخلی اماکن اداری و تجاریست بلکه اصلی ترین بخش آن شامل محل زندگی ماست.

از این رو موضوع طراحی داخلی به هیچ وجه محدود به اقشار مرفه و خانه های اعیانی نیست. طراحی داخلی می­تواند برای کل جامعه و طبقات کم­درآمد هم مفید باشد. اگر قناعت را اصل اساسی امروز جامعه بدانیم و قصد داشته باشیم امکان زندگی راحت را در فضای آپارتمانی هر قدر هم کوچک فراهم کنیم، طراحی داخلی یک ضرورت گریزناپذیر خواهد بود. طراحی داخلی می­تواند به ما نشان دهد که در این فضای کوچک چطور و با چه وسایلی بهتر زندگی کنیم. 

از آنجا که طراحی داخلی در ارتباط مستقیم با ویژگی­های روحی ـ روانی انسان قرار دارد، بایستی برای رسیدن به یک طرح مطلوب، ویژگی­های رفتارهای انسانی در فضاهای داخلی زیستی اعم از عمومی و خصوصی، در طراحی به دقت مورد توجه قرار ­گیرد. از این­رو طراح به هنگام طراحی فضای داخلی با دو مقوله سروکار دارد: کاربرد آن فضا، و احساس و تأثیری که می­خواهد آن فضا بر استفاده­کننده داشته باشد. 
طراحی داخلی طیف گوناگونی از عناصر و مؤلفه­ها از قبیل فرم، نور، رنگ، بافت، کف، سقف، دیوار، عناصر کارکردی و تزیینی و مبلمان را در برمی­گیرد. این عناصر ابزارهای کار طراح هستند که همگی باید بطور هماهنگ و متناسب در یک طرح مرتبط و خوشایند قرار گیرند.